eskiden.. çok eskiden..

bir çocuk tanırdım çok eskiden beri
kocaman gözlerinin aksine
minicik elleri vardı
ve geceleri yatağına yattığında
rüyasında minicik ellerini görürdü

büyüyecekti elleri
kim bilir ne büyük işler yapacaktı
kim bilir kimleri sevecekti
kocaman

küçücük bir çocuk
ve kocaman gözlerinde biriktirirdi gözyaşlarını
ağlamazdı
çünkü gözyaşları kimseyle paylaşılmayacak kadar değerliydi

küçük çocuk, seni tanımak güzeldi

gece..

üzülmeye kelimeler yetmiyorken,
bir de sessizliğin başımda bekliyor..

sesler

rüzgarda sevişen iki ağacız seninle
geçmiş yangınların sesleri kulaklarımızda
diyorum ki; biz ağacız, kulağımız olmaz
unutalım o sesleri
ama duymuyorsun beni; kulağımız yok ya

durum

bir şarkıya takılmış olabilir gözlerin
kim bilir
belki rüzgarda titrer de sesin
konuşamazsın
ve öylesine uzaktasındır ki
ellerin üşür
cebine sokmak da gelmez aklına
sabaha kadar oturursun gecenin üstünde
güneş doğmaz bir türlü, doğamaz
düşünürsün
artık hiçbir uyku senin değildir
ve hiçbir rüya
ve hiçbir hayal
ve ben

sona yakın

ılık hafif bir rüzgar
son günlerini yaşıyor yalnızlığım
gecikmenin nedeni
kim bilir hangi yanlışlığım

29.10.2001

tünel

tüneller kazıyorum
yalnızlığımdan
hepsi sana çıkıyor

16.01.2002

ansızın

sen küçücük bir kızdın
geceler boyu rüyalarımda sevdiğim
bilmem nasıl
bir sabah uyandığımda
gündüzlerime karıştın
korkma
bırak gözlerin gözlerime alışsın
ve her sabah gözlerimiz
aynı güneşi paylaşsın

02.01.2006